کرونا و نژادپرستی در کانادا؛ اقلیت‌های قومی اصلی‌ترین قربانیان
شیوع بیماری کرونا در کانادا به یکی دیگر از دلایل فشار تبعیض نژادی مبدل شده است.
– براساس جدیدترین آمار‌ها از کانادا، بیماری «کرونا» تاکنون جان بیش از ۱۴ هزار کانادایی را گرفته و سبب ابتلای بیش از ۵۵۲ هزار نفر دیگر شده است اما آن چه در این مورد قابل توجه است نرخ بالا و نامتناسب ابتلا به این بیماری در میان اقلیت‌های قومی است.
به گزارش «سی بی سی، سی تی وی نیوز و گلوبال اند میل»، داده‌های آماری از نرخ قابل توجه ابتلا و مرگ و میر کرونایی در جوامع نژادی حکایت دارند.
استان‌های «آلبرتا»، «کبک» و «بریتیش کلمبیا» که دارای نرخ بالاتری از جمعیت نژادی هستند، به دلایلی مانند وضعیت اقتصادی- اجتماعی نامناسب، مسکن‌های پر ازدحام، خانوار‌های پرجمعیت و موانع زبانی این افراد، نرخ بالاتری از ابتلا و مرگ و میر کرونایی اقلیت‌های قومی را ثبت کرده اند.
استان «آلبرتا» کانادا، بدترین نرخ ابتلا و مرگ و میر کرونایی را در میان جوامع نژادی ثبت کرده است.
بررسی آمار‌های ابتلا به این بیماری در ۲ شهر بزرگ این استان با جمعیت بیشتری از اقلیت‌های قومی، موید این موضوع است.
نرخ ابتلا و مرگ و میر اقلیت‌های نژادی در استان «آلبرتا» ۲۰ درصد اعلام شده است؛ این در حالی است که این افراد تنها ۱۱ درصد جمعیت این استان را تشکیل می‌دهند.
شهر «کلگری» از جمله این موارد است؛ نرخ ابتلا به کرونا در این شهر که جمعیت غیرسفیدپوست آن در برخی از مناطق به ۸۰ درصد می‌رسد، ۲ برابر بالاتر از میانگین استان است.
«ادمونتون» دیگر مصداق موضوع مذکور است.
در حالی که «آلبرتا» از چند ماه پیش وعده تهیه و انتشار آمار‌های مربوط را داده، اما این آمار‌ها هنوز اعلام نشده اند.
کارشناسان در توضیح این تفاوت آشکار ضمن تاکید بر تاثیر شرایط اقتصادی و اجتماعی بر بحران نرخ بالاتر ابتلای اقلیت‌های قومی، می‌گویند که احتمالا مردم ساکن این مناطق در موقعیت‌های پرمخاطره بیشتری قرار می‌گیرند؛ چرا که بخش عمده‌ای از جمعیت نژادی مذکور در بیمارستان ها، مراکز مراقبتی و بخش خدمات کار می‌کنند.
اشتغال این افراد در بخش‌های خدماتی مانند فرودگاه ها، بیمارستان‌ها و رستوران‌ها در کنار عوامل اقتصادی و اجتماعی، سبب آسیب پذیرتر شدن آن‌ها در برابر بیماری کرونا شده است.
در عین حال گزارش‌ها نشان می‌دهند که حوادث نژادپرستانه و گزارش‌های متعدد از جرایم نفرت محور به ویژه برخورد‌های نفرت محور در بیمارستان‌ها و با بیماران اقلیتی، بی اعتمادی این افراد به واکسیناسیون را تشدید کرده است.
البته این بی اعتمادی نه در حوزه مباحث علمی بلکه ریشه در بی اعتمادی دیرپا به نهاد‌های دولتی دارد؛ درمان و برخورد غیراخلاقی با بیماران رنگین پوست را باید مهم‌ترین دلیل این بی اعتمادی خواند.
نمونه این برخورد را می‌توان در افشاگری سال ۲۰۱۳ دید که براساس آن مشخص شد در دهه‌های ۱۹۳۰ و ۱۹۴۰، کودکان بومی مبتلا به سوءتغذیه بدون اطلاع بخشی از آزمایش تغذیه دولت شده بودند که بنا بود تاثیر عدم دریافت مکمل‌های غذایی و ویتامین‌ها را بررسی کند.
آزمایش واکسن سل روی افراد بومی فقیر در دهه ۱۹۳۰، آزمایش پزشکی بر روی هزاران بومی در سال‌های ۵۰-۱۹۳۰ و البته آزمایش غیراخلاقی عدم درمان هدفمند بیماران سیاهپوست مبتلا به بیماری سفلیس در سال‌های ۱۹۳۲ تا ۱۹۷۲ تنها مواردی از تبعیض نژادی در ساختار بهداشت و درمان کاناداست.
نکته قابل توجه در این مورد آن است که بخش عمده‌ای از کارکنان بخش بهداشت و درمان را همان اقلیت‌های نژادی تشکیل می‌دهند که نسبت به واکسیناسیون بی اعتماد هستند.
نادیده گرفتن این تفاوت‌ها از سوی دولت کانادا، باعث تداوم آسیب اقلیت‌های نژادی می‌شود.
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *
