شورای امنیت سازمان ملل یا شورای تأمین امنیت ابر قدرت‌ها؟

گروه سیاسی ؛ علی نصری کارشناس حقوق بین الملل در یادداشتی که در اختیار میزان قرار داد، نوشت: در حالی که عربستان سعودی در رأس ائلافی از کشور‌های عرب منطقه در ٢٥ مارس ٢٠١٥ برابر با ششم فروردین ١٣٩٤ به بهانه واهی حمایت از عبدربه منصور هادی رئیس جمهوری که خود از سمتش استعفاء داده و متواری شده بود با تمام قوا به یمن، این فقیر‌ترین کشور عرب یورش برد و با استفاده از انواع تسلیحات سبک و سنگن ساخت کشور‌های غربی از بالاخص انگلیس و آمریکا علاوه بر نیرو‌های شبه نظامی حوثی، تمامی زیر ساخت‌های این کشور فقیر را که شاید سال‌ها مرمت و بازسازی آن بطول انجامد مورد هدف قرار داد.

نیرو‌های ائتلاف که به لحاظ تجربه نظامی و جنگی بالاخص نیروی زمینی دارای تجربه آنچنانی نبود در برابر نیرو‌های پا برهنه و شجاع یمنی حرفی برای گفتن نداشت فلذا تمرکز خود را بر حملات هوائی ناجوانمردانه با استفاده از جنگنده‌های خریداری شده از کشور‌های غربی قرار داد تا به هر نحوی اعتباری برای خود در عرصه منطقه‌ای کسب کند.

در این بین نیز برای خالی نبودن در عرصه جنگ زمینی، حتی به اجیر کردن مزدورانی از کشور‌های دور دست منطقه بطور مثال آمریکای جنوبی و استخدام نیرو از شرکت‌های امنیتی غربی روی آورد.

نیرو‌های ائتلاف بعد‌ها پی بردند که با توجه به اشراف کامل نیرو‌های حوثی بر منطقه و آشنایی با نحوه و شیوه جنگ در این منطقه و عدم آشنایی نیرو‌های مزدور ائتلاف به جغرافیای منطقه و فرهنگ بومی مردم باید بیشتر از قبل برای به زانو در آوردن نیرو‌های مردمی یمن بر بمباران هوایی تمرکز کنند.

برای رسیدن به هدف از طریق بمباران هوائی از هیچ وحشی گری کوتاهی نکردند تا جائی که از بمباران مجالس عروسی و کاروان‌های همراه، بیمارستان ها، مدارس، بازار و دیگر مناطق غیر نظامی هم رویگردان نبوده و نیستند.

نیرو‌های یمنی در پاسخ به حملات زمینی مزدوران متجاوز، ضمن عقب راندن و تحمیل تلفات بر آنان، در مواجهه با حملات هوائی ائتلاف شیطانی به  سرکردگی عربستان سعودی به مناطق مسکونی و غیر نظامی، چاره‌ای جز مقابله به مثل ندید ولیکن اهداف خود را پالایشگاه‌ها و مقر‌های نظامی دشمن قرار دادند.