امیدی برای باز شدن گره مشکلات اصناف وجود دارد؟

- ویروس مرموز کرونا در خلال انجام ماموریتش در امداد رسانی به فرشته مرگ برای صاحبان کسب و کار‌های مجازی در نقش همای سعادت ظاهر شده که بر شانه بخت و اقبالشان نشسته و سودآوری و منفعت اندوزی این جماعت همیشه آنلاین را به رتبه‌ای رسانده که اینک می‌توان به راحتی حکم به غلبه تجارت مجازی بر دنیای کسب و کار‌های بشری داد.

در سوی دیگر این صحنه، اما کم نیستند کسب و کار‌هایی که با برخاستن موج همه گیر بیماری کرونا خود را در تراز نخستین قربانیان این اپیدمی هولناک دیده اند.

سیاهه مشاغلی که مغلوب شیوع یکباره کروناویروس شدند بیشتر شامل شغل‌های خرد و کارگاه‌ها می‌شود، اما کرونا شکار‌های درشت هیکل هم کم نداشته است. یکی از مهمترین این مشاغل که خود را در دام کرونا گرفتار و ناتوان می‌بیند صنف تالار‌های پذیرایی است.

وقتی پای صحبت خسرو ابراهیمی‌نیا، رئیس اتحادیه تالار‌های پذیرایی می‌نشینیم تا از برآوردهایش درباره ضرر و زیان‌های ناشی از تعطیلی تالار‌های پذیرایی در روزگار کرونا با میزان سخن بگوید همان اول کار آب پاکی را روی دستمان می‌ریزد وضع این صنف را کاملا از دست رفته توصیف می‌کند: نکته اولی که باید بگویم این است که الان یک سال است که صنف تالار‌های پذیرایی تعطیل هستند. در این یک سال هم هیچ نوع حمایتی از سوی هیچ نهادی صورت نگرفته است. نه سازمان تامین اجتماعی کمکی به ما کرده و نه حتی وزارت محترم دارایی کاری برای تمدید پرداختی‌ها یا احیانا حذف جرایم انجام داده است. متاسفانه هیچ کدام از این اقدامات انجام نشده است.

از گفته‌های رئیس اتحادیه تالار‌های پذیرایی پیداست هیچ امیدی برای باز شدن گره مشکلات صنف متبوعش از طریق کمک‌های دولتی و اعطای وام ندارد: البته یک دستورالعملی وضع شد که طبق آن قرار شد به آن دسته از واحد‌های صنفی که از شیوع کرونا آسیب دیده اند وامی پرداخت شود، اما این وام هم تقریبا هیچ استفاده‌ای برای ما نداشته است. به دلیل اینکه واحد‌های صنفی ما با وجود اینکه هر کدام حدود چهل نیرو داشتند، اما وقتی تعطیلی اعمال شد توانی برای پوشش دادن این کارکنان وجود نداشت. چون یک نیروی کار سه تا چهار میلیون تومان حقوق ماهانه دریافت می‌کند. با وجود این تعطیلی‌ها واحد‌های صنفی خرج زندگی روزانه خودشان را هم نمی‌توانند تامین کنند چه برسد به اینکه بخواهند برای حفظ یک نیروی کار به فرض وام دوازده میلیونی بگیرند. یک سال هم هست که واحد‌های صنفی ما تعطیل هستند. پس این وام هم برای صنف ماهیچ صرفه‌ای نمی‌تواند داشته باشد.

آنچه که ابراهیمی درباره قصه اعطای وام به صاحبان تالار‌های پذیرایی می‌گوید ناخودآگاه آن شعر معروف مولوی را به ذهن متبادر می‌کند که از قضا سرکنگبین صفرا فزود: اگر هم تعداد انگشت شماری از واحد‌های صنفی ما این وام را گرفته اند آن‌ها هم حتی برای پرداخت قسط‌های این وام به مشکل برخورده اند. درواقع وقتی کار به مدت طولانی و برای یک سال تعطیل باشد واحد‌های صنفی توانی برای پرداخت اقساط وام نخواهند داشت. من وقتی با آن تعداد خیلی کمی که این وام را گرفته اند صحبت کردم می‌گفتند‌ای کاش این وام را نمی‌گرفتیم برای اینکه حیثیت و آبروی ما رفته است. سی یا چهل میلیون تومان وام هم اگر به ما داده اند از ما سه ضامن گرفته اند و چک‌های خیلی سنگینی که مبالغش چند برابر وام بوده از ما گرفته اند بعد هم سررسید این وام را با توجه به اینکه تعطیل بودیم نتوانستیم پرداخت کنیم و آن آبرویی هم که داشتیم از بین رفت.

رئیس اتحادیه تالار‌های پذیرایی ورشکستگی صنفش را رسما اعلام می‌کند، اما از بازگشایی نیم بند این شغل هم خبر می‌دهد: درواقع کار صنف تالار پذیرایی از ضرر و زیان گذشته و عملا واحد‌های صنفی ما ورشکست شده اند. امروز این واحد‌ها وضعیت فوق العاده وخیمی دارند و شرایط بسیار بغرنجی را تجربه می‌کنند. اما بالاخره بعد از یک سال و بعد از مذاکرات و پیگیری‌های بسیار زیاد درنهایت قرار شد واحد‌های صنفی ما با یک سوم ظرفیت و با رعایت پروتکل‌های بهداشتی و شرایطی مثل رعایت فاصله گذاری اجتماعی و دیگر دستورالعمل‌ها بازگشایی شود.

وقتی از او درباره اینکه در این مدت شیوع کرونا تخلفی هم از سوی تالار‌های پذیرایی صورت گرفته می‌پرسیم تذکارمان می‌دهد که تالار‌ها از بیخ و بن تعطیل بوده اند: در تمام طول این مدت هیچ تالاری باز نبوده که بخواهد مرتکب تخلف شود. هیچ موردی از تذکر یا پلمب هم در این مدت نداشته ایم، چون واحد‌های صنفی ما به طور کلی تعطیل بوده اند و وقتی هم که تعطیل باشند تخلفی هم صورت نمی‌گیرد.