«درخت گردو» نماینده سینمای اجتماعی در اکران نوروز ۱۴۰۰
این فیلم پیش از این به صورت محدود یک ماه در استان کردستان شهر سنندج اکران شد تا بتواند به عنوان نماینده سینمای ایران به اسکار برسد، هرچند این فیلم طبق نظر هیات انتخاب اسکار نتوانست به این جشن سینمایی راه پیدا کند، اما از استقبال نسبتا خوبی در این اکران روبرو شد.
«درخت گردو» از فیلم‌های راه‌یافته به بخش اصلی سی‌وهشتمین جشنواره فیلم فجر میباشد. محمدحسین مهدویان سیمرغ بلورین بهترین کارگردانی و پیمان معادی سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول مرد را برای این فیلم از آن خود کردند.
داستان این فیلم در سه مقطع زمانی سال‌ها ۶۶، ۸۳ و ۹۵ روایت میشود و بر مبنای داستان واقعی تلخ و انسانی زندگی مردی رنج کشیده‌ی کردی به نام قادر مولان پور و خانواده اش در فاجعه بمباران شیمیایی سردشت میباشد.
پیمان معادی نقش فردی به‌نام «قادر مولان‌پور» را روایت می‌کند که در خلال بمباران شیمیایی سردشت خانواده‌اش دچار مشکلات شیمیایی می‌شوند. در سکانس‌های آخر فیلم، «قادر» در جواب قاضی دادگاه لاهه که می‌پرسد: «چرا اینقدر امیدواری؟»، جواب می‌دهد: «اگر ما کردها امیدوار نبودیم خیلی زودتر از بین رفته بودیم».
فیلم سینمایی «درخت گردو» ساختار تازه‌ای را برای مهدویان رقم زده است، از چیدمان بازیگران که نسبت به گذشته تغییرات فراوانی داشته تا روال داستان اثر کاملاً متفاوت از آثاری همچون ماجرای نیمروز است، وی در این فیلم چالش متفاوتی یعنی به تصویر کشیدن سه دوره تاریخی را پشت سر گذاشته است.
درخت گردو از همان ابتدا جنجالی آغاز شد، حضور همزمان پیمان معادی و مهران مدیری در کنار یکدیگر شوک بزرگی به سینمای ایران بود، ترکیب این دو بازیگر در کنار مهدویان که همیشه ترکیب بازیگران مشخصی را داشته نشان دهنده متفاوت بودن درخت گردو با آثاری همچون ماجرای نیمروز و لاتاری است.
درخت گردو نخستین تجربه همکاری مینا ساداتی با مهدویان به شمار می‌رود، انتخاب ساداتی برای این فیلم بار دیگر نشان از تغییر در ترکیب بازیگران مهدویان دارد، کارگردانی که در چهار فیلم قبلی خود از بازیگران نسبتاً یکسانی استفاده کرده بود.
مهدویان بدون شک یکی از استعدادهای درخشان سینمای ایران در سالیان اخیر محسوب می شود که فارغ از نقدهای تخصصی و غیر تخصصی به هیچ وجه نمی‌توان تاثیر وی را در چهار سال گذشته سینما کتمان کرد. کارگردانی که به خوبی با سینمای مستند آشنایی داشته و حال سبکی تلفیقی از مستند و سینما از خود به جا گذاشته است.
