شماره ۴: علیرضا جهانبخش و حرکت سریع به سمت سقوط
- چه کسی فکرش را می‌کرد آقای گل لیگ فوتبال هلند و یکی از مهم‌ترین بازیکنان فوتبال ایران ظرف یکی دو سال به یک بازیکن نیمکت‌نشین و غیرقابل استفاده در تیم برایتون انگلیس تبدیل شود؟! اما این سرنوشت عجیب علیرضا جهانبخش بود.
در همان یک سال اول پیوستن جهانبخش به برایتون مشخص شد که آینده خوبی در این تیم ندارد، اما اصرار به ماندن در این تیم او را از اصلی‌ترین بازیکن تیم ملی فوتبال کشورمان به بازیکنی تبدیل کرد که دیگر حتی برای بازی با سوریه هم به تیم ملی دعوت نمی‌شود.
اصرار جهانبخش به ماندن در برایتون و حمایت از انتخاب اشتباهی که کرد باعث شد تا سال ۹۹ مانند سال قبل برای ستاره سابق فوتبال ایران سالی سراسر ناکامی باشد. جهانبخش که دیگر بازیکن مهمی برای برایتون نیست خیلی کم در ترکیب این تیم به بازی گرفته می‌شود، وقتی هم که یکی دو بازی خوب ظاهر می‌شود، مصدوم می‌شود و دوباره روز از نو و روزی از نو.
سال ۹۹ قطعاً سال بدی برای جهانبخش بود. همانطور که حضور در ترکیب اصلی برایتون را از دست داد حضور در اردو‌های تیم ملی را هم از دست داد تا دیگر کم کم همه یادشان برود که روزگاری علیرضا جهانبخشی در تیم ملی کشورمان بازی می‌کرد. شاید اگر جهانبخش در سال جدید هم فکری به حال خودش نکند و دست به یک تصمیم جدی و درست نزند سال ۱۴۰۰ از سال ۹۹ برای او بدتر باشد.
نکته مهم این است که جهانبخش نمی‌خواهد قبول کند که انتخاب برایتون یک انتخاب اشتباه بوده و چندین سال است که می‌خواهد سرمربی برایتون را تحت تاثیر خودش قرار بدهد، اما واقعیت این است که او جایی در تفکرات برایتونی‌ها ندارد، اما تصمیم ندارد که تیمش را عوض کند و به همان بازیکن مستعد و فوق‌العاده قبل تبدیل شود.
جهانبخش جزو محدود لژیونر‌های ناکام فوتبال ایران در سال ۹۹ بود و همین مسئله ثابت می‌کند که اوضاع و احوال او چطور است. همه ما دوست داریم که مثل همیشه جهانبخش را قدرتمند و سرحال در زمین بینیم و از موفقیت‌هایش لذت ببریم، اما فعلاً چنین چیزی ممکن نیست و تا زمانی که خود جهانبخش تصمیم درست در مورد آینده‌اش نگیرد و همین سوال خواهد بود.
امیدواریم که سال ۱۴۰۰ نسبت به سال ۹۹ برای علیرضا جهانبخش سال فوق‌العاده‌ای باشد و در این سال مدام از موفقیت‌های این بازیکن مستعد و این ستاره فوتبال ایران در خارج از کشور صحبت کنیم نه اینکه شاهد حرکت سریع او به سمت سقوط باشیم.
