پایان روزهای سیاه بوکس با آقای خاص
بوکس ایران روزهای خاصی را با سرمربیگری آقای خاص این رشته سپری می‌کند.
- علیرضا استکی؛ این نام در سال‌های اخیر نماد بوکس ایران در سراسر کشور بوده و جوانان زیادی را برای حضور در این رشته جذاب و مهیج تشویق کرده است. سرمربی تیم ملی بوکس که سختی‌های زیادی طی دوران قهرمانی و مربیگری خود متحمل شد حالا با نتایجی که به دست آورده باعث شادی جامعه بوکس و البته ناراحتی بدخواهان این رشته شد.
قهرمان اسبق بوکس ایران که به علت کج‌سلیقگی مربیان آن زمان تیم ملی تنها یک بار به رقابت‌های قهرمانی آسیا اعزام شد و در همان سال هم به مدال نقره دست پیدا کرد، پس از پایان دوران قهرمانی خود پله پله روزهای سخت مربیگری را طی کرد تا به حقش که سرمربیگری تیم ملی بود، رسید.
مربی که برای نخستین بار راه کار کردن با هنرمندان و ورزشکاران غیربوکسی را به سایرین یاد داد تا از این راه دین خود را به رشته‌ای که در آن نامی برای خود دست و پا کرده ادا کند و بوکس را در بین مردم جا بی اندازد. گذراندن دوره بدنسازی، گذراندن دوره‌های مربیگری مختلف و کار کردن از تیم‌های پایه تا بزرگسال باعث شد تا استکی در اوج دوران پختگی هدایت تیم ملی را بر عهده بگیرد. استکی یک تیم شکست خورده را تحویل گرفت و به رقابت‌های جهانی روسیه برد و تا مرز گرفتن نخستین مدال تاریخ بوکس ایران هم پیش رفت.
پس آن تیم ملی بوکس در مسابقات به شدت سخت گزینشی المپیک که با حضور تمام تیم‌های آسیایی و البته اقیانوسیه برگزار شد شرکت کرد و دو سهمیه المپیک توسط دانیال شه بخش و سید شاهین موسوی کسب شد. هرچند که سهمیه امید احمدی صفا به ناحق سوخت. اما این پایان کا نبود و تیم ملی بوکس ایران با ۸ بوکسور عازم رقابت‌های قهرمانی آسیا شد و دو نقره و دو برنز رهارود این تیم از میدان سخت دبی بود.
نکته حائز اهمیت اینجاست که هر دو بوکسور فینالیست ایران نخستین بار بود که در رقابت‌های بوکس قهرمانی آُسیا در رده بزرگسالان روی رینگ می‌رفتند.
تمام این ریسک‌ها و اولین‌ها مختص علیرضا استکی است؛ مربی که به روزهای سیاه بوکس در سال‌های اخیر پایان داد تا ثبات کند می‌توان در این رشته هم کار‌های بزرگ انجام داد، اما این اتفاقات خاص با یک مربی خاص اتفاق می‌افتد.
قهرمان اسبق بوکس ایران که به علت کج‌سلیقگی مربیان آن زمان تیم ملی تنها یک بار به رقابت‌های قهرمانی آسیا اعزام شد و در همان سال هم به مدال نقره دست پیدا کرد، پس از پایان دوران قهرمانی خود پله پله روزهای سخت مربیگری را طی کرد تا به حقش که سرمربیگری تیم ملی بود، رسید.
مربی که برای نخستین بار راه کار کردن با هنرمندان و ورزشکاران غیربوکسی را به سایرین یاد داد تا از این راه دین خود را به رشته‌ای که در آن نامی برای خود دست و پا کرده ادا کند و بوکس را در بین مردم جا بی اندازد. گذراندن دوره بدنسازی، گذراندن دوره‌های مربیگری مختلف و کار کردن از تیم‌های پایه تا بزرگسال باعث شد تا استکی در اوج دوران پختگی هدایت تیم ملی را بر عهده بگیرد. استکی یک تیم شکست خورده را تحویل گرفت و به رقابت‌های جهانی روسیه برد و تا مرز گرفتن نخستین مدال تاریخ بوکس ایران هم پیش رفت.
پس آن تیم ملی بوکس در مسابقات به شدت سخت گزینشی المپیک که با حضور تمام تیم‌های آسیایی و البته اقیانوسیه برگزار شد شرکت کرد و دو سهمیه المپیک توسط دانیال شه بخش و سید شاهین موسوی کسب شد. هرچند که سهمیه امید احمدی صفا به ناحق سوخت. اما این پایان کا نبود و تیم ملی بوکس ایران با ۸ بوکسور عازم رقابت‌های قهرمانی آسیا شد و دو نقره و دو برنز رهارود این تیم از میدان سخت دبی بود.
نکته حائز اهمیت اینجاست که هر دو بوکسور فینالیست ایران نخستین بار بود که در رقابت‌های بوکس قهرمانی آُسیا در رده بزرگسالان روی رینگ می‌رفتند.
تمام این ریسک‌ها و اولین‌ها مختص علیرضا استکی است؛ مربی که به روزهای سیاه بوکس در سال‌های اخیر پایان داد تا ثبات کند می‌توان در این رشته هم کار‌های بزرگ انجام داد، اما این اتفاقات خاص با یک مربی خاص اتفاق می‌افتد.
در سال‌های اخیر آسمان بوکس به قدری سیاه بود که در آن رنگ‌ها با هم تفاوتی نداشتند و با روی کار آمدن استکی حالا همه توقع کار‌های بزرگ از این فدراسیون و تیم ملی دارند. استکی خوب می‌داند تیر بدخواهان به سنگ خورده، اما عده‌ای با ایجاد توقعات غیرمنطقی سعی در به هم زدن تمرکز او پیش از المپیک دارند، اما هیچ اتفاقی با آقای خاص بوکس ایران غیرممکن نیست. امید می‌رود بوکس ایران بزودی در سطح جهانی هم سری میان سر‌ها در بیاورد تا دوران چیزی از ارزش‌هایمان کم نمی‌شود به سر بیاید.
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *