فیضی: از کودکی علاقه داشتم کوه دماوند را فتح کنم/ هیچگاه خودم را نباختم

- «معلولیت محدودیت نیست، تجسم اراده است»؛ بار‌ها این گزاره را شنیده‌ایم، اما شاید کمتر اتفاق افتاده باشد که مصداق عینی آن را شنیده باشیم. «یونس» گزارش تصویری ما، مصداق اَتَمّ «تجسم اراده» است. او در پنج سالگی بر اثر مین‌های وحشی باقی‌مانده از جنگ تحمیلی که لابد هدیه کشور‌های غربی مدعی حقوق بشر به رژیم بعث بوده است، از ناحیه دو پا جانباز می‌شود، اما در همه این سال‌ها که حالا مردی برومند است، هیچ‌گاه از ویلچر استفاده نمی‌کند.

او، اما از همان عنفوان کودکی تمام کارهایش را خودش و با دستانش انجام داده است. شاید باورش سخت باشد، اما «یونس» در رشته‌های ورزشی وزنه‌برداری، شنا و قایقرانی صاحب مدال است. او همیشه آرزو داشت قله دماوند را فتح کند و با اراده‌ای که داشت هفته گذشته به این آرزوی دیرینه خود رسید و توانست روی دو دست خود فاتح دماوند شود.

یونس فیضی در گفت‌و‌گو با میزان، اظهار داشت: در ۵ سالگی در حاشیه شهر بر روی مین افتادم و ۷۰ درصد جانباز شدم. از همان ابتدا به ورزش علاقه شدید داشتم و در ۵ رشته ورزشی اسب سواری، شنا، وزنه برداری، کوهنروردی، قایقرانی فعالیت می‌کردم. شکر خدا از همه این رشته‌ها مدال طلا و مقام کشوری دارم.

وی در ادامه گفت: در یک مستند گفته بودم علاقه دارم به قله دماوند صعود کنم که در تاریخ ۲۲ تیر امسال توانستم به به آرزویم برسم و دماوند را فتح کنم. به دلیل اینکه وضعیت مالی خوبی نداشتم اگر کسی از من حمایت نمی‌کرد نمی‌توانستم به قله دماوند صعود کنم و به آرزویم برسم. عادل کاکائی و محمد صادقی فر از جمله افرادی بودند که در این مسیر من را همراهی کردند که از همه‌شان نهایت را تشکر دارم. اگر اسپانسر داشته باشم قصد دارم کوه‌های خارج را فتح کنم اما در حال حاضر به دلیل مشکلات مالی که وجود دارد این امکان فراهم نیست.

این کوهنورد افزود: علاوه بر اینکه یکی از آرزوهایم فتح دماوند بود، انگیزه دیگری هم داشتم و آن هم به خاطر جانبازان و معلولان کشورم! وقتی میبینم افرادی با وضعیت جسمانی مشابه من روی ویلچر نشستند و دنیای برایشان تیره و تار شده است بسیار ناراحت می‌شوم و دوست داشتم من برای آنها یک انگیزه و نقطه عطفی باشم که خود را محدود نبینند.

فیضی گفت: از زمانی که این حادثه اتفاق افتاد و سرنوشت را برایم طور دیگری رقم زد، هیچگاه خودم را نباختم و احساس معلولیت نکردم. همه کار‌هایی که مردم عادی انجام می‌دهند را من هم بدون هیچ محدودیتی انجام می‌دادم.

وی در ادامه صحبت هایش به تنها روزی که از خود ناامید شد اشاره کرد و گفت: اولین بار که در زندگی ناامید شدم، در سال ۹۷ بود که برای فتح قله دماوند اقدام کردم. آن روز همه تلاش خود را کردم اما در ۵ هزار متری صعود نتوانستم و ناکام ماندم. آن زمان خیلی ناراحت شدم، عزم خود را جذم کردم و به قول دادم که یک روز از پس آن برآیم.

این کوهنورد در پایان صحبت هایش خاطرنشان کرد: من به همه رشته‌های ورزشی علاقه دارم و اتفاقا قصد ادامه فعالیت‌هایم را هم دارم اما چون کسی همراهی‌ام نکرد نتوانستم ادامه دهم. خواستن توانستن است؛ هر کسی که اراده داشته باشد و غیرت داشته باشد هر کاری که بخواهد را می‌تواند انجام می‌دهد.