عرشیان در تماشای عشق‌بازی یاران آخرالزمانی

آنچه فهمیدیم و فرماندهان تأکید می‌کردند این بود که گردان کمیل از تیپ عمار باید در شب اول،  حتی‌المقدور بدون درگیری با کمین‌ها، از موانع و میادین مین و کانال‌ها عبور کند و پس از رسیدن به پشت جاده آسفالت در آنجا خاک‌ریز زده و پدافند کند. در سمت راست ما،  یک تیپ از لشکر عاشورا و در سمت چپ نیز،  یک تیپ از لشکر نجف اشرف قرار داشتند.

 

نقطه رهایی، تیپ عمار و تیپ سمت راست آن (تیپ لشکر عاشورا)، منطقه «درب دیه» بود، عصر بود که گردان کمیل از درب دیه حرکت کرد و به‌جایی به نام تک‌درخت رسید. برادر حاجی پور در آنجا برای گردان‌ها صحبت کرد. در بین صحبت‌های برادر حاجی پور اتفاق عجیبی افتاد! از لابه لای نیرو‌ها یک گلوله آرپی‌جی دو زمانه به سوی آسمان شلیک شد و در آسمان منفجر شد! این می‌توانست یک علامت برای نیرو‌های دشمن باشد! با این شلیک یک باره همه‌چیز به هم‌ریخت. برخی با بدگمانی به این قضیه نگاه می‌کردند.

 

شخصی که آرپی‌جی را شلیک کرده بود جلو آمد و معذرت‌خواهی کرد و گفت که اشتباهی شلیک کرده.  درصورتی‌که فرماندهان بار‌ها به ما اعلام کرده بودند که قبل از رسیدن به مواضع دشمن هیچ سلاحی آماده‌ی شلیک نباشد.

 

بعد از صحبت‌های برادر حاجی پور شهید ابراهیم هادی روضه خواند، صدای محزون و دل‌انگیزش عطر نام سیدالشهدا (ع) را در معرکه جنگ پخش کرد، او غریبانه و با سوز عجیبی می‌خواند «امان از دل زینب (س)، چه خون شد دل زینب (س)»،  سینه‌زنی روح‌انگیز او، حال و هوای بچه‌ها را دگرگون کرد، ابراهیم از وفاداری یاران ابی‌عبدالله (ع) خواند و از اسارت عمه سادات.