روسیه از ظرفیت‌های همکاری با ایران در تقویت رویکرد بازدارندگی راهبردی خود در برابر غرب آگاه است
- با ترسیم نمودار تحول نگرش روسیۀ پساشوروی به ایران، جابه جایی‌هایی با شدت نوسان گسترده قابل مشاهده است که در یک سوی آن، ایران به مثابه «متحدی مطمئن و قابل اتکا در منطقه و جهان» و «متحدی در برابر دشمان مشترک» و در سوی دیگر به عنوان «تهدید جنوبی و به منزله ابزاری برای تنظیم روابط با غرب» مورد شناسایی قرار گرفته است.
یکی از جلوه‌های عملی این نوسان، در ارائه دو رای متفاوت و مهم در شورای امنیت سازمان ملل متحد در قبال ایران مشاهده می‌شود، مخالفت و وتوی قطعنامه ضد ایرانی شورای امنیت در ۲۶ فوریه ۲۰۱۸ و موافقت و رای به قطعنامه ضد ایرانی ۱۹۲۹ در ۹ ژوئن ۲۰۱۰ است.
«ایران در هندسه سیاست خارجی روسیه» عنوان کتابی به قلم محمد شاد است که وی در این اثر کوشیده است تصویری منطبق با واقعیت، از نحوه سیاستگذاری خارجی روسیه در مقابل ایران و عناصر دخیل در شکل‌گیری این سیاست‌ها ارائه دهد. در نظر دارد هر روز برشی از این کتاب را با خوانندگان خود به اشتراک بگذارد.
وی همچنین تصریح می‌کند «روابط کنونی روسیه و ایران واقعا دوستانه و احترام آمیز است و روسیه به دنبال تقویت چند وجهی روابط با ایران، ایجاد پیوند‌های سودمند متقابل و در نهایت، پیگیری هکاری‌های دوجانبه با هدف رسیدن به سطح کیفی جدیدی در روابط تا سطح «مشارکت راهبردی» است.موضع دو کشور در خصوص بسیاری از مسائل سیاست جهانی بسیار نزدیک است.
با عنایت به تضاد‌های سیاسی ناشی از تباین هویتی و راهبردی میان روسیه و ایالات متحده و تضعیف هویت‌های متعارض شرقی، جمهوری اسلامی ایران نیز در این نبرد هویتی ترجیح داده است در راستای تعدیل و فروکاستن مواضع یکجانبه ایالات متحده، با رقبای تضعیف شده این کشور از جمله روسیه در موضوعات راهبردی همکاری داشته باشد که به موجب آن، هم ضریب انطباق‌پذیری و قدرت مانور ایران در مناسبات نظام بین‌الملل افزایش یابد و ظرفیت تأمین منابع و امنیت ملی آن تضمین شود و هم از امکانات رقبای ایالات متحده برای تضعیف حضور و نفوذ منطقه‌ای و جهانی این کشور بهره‌برداری کند.
روسیه نیز از ظرفیت‌هایب بی‌بدیل همکاری با ایران در تقویت رویکرد بازدارندگی راهبردی خود در برابر غرب آگاه است و آن را جزئی از تحقق این سیاست راهبردی‌اش می‌داند؛ بنابراین، می‌کوشد همکاری‌هایش را با ایران گسترش دهد.
