از تاریخچه رکود بزرگ اقتصادی آمریکا چه می دانیم؟

- «رکود بزرگ» بدترین رکود اقتصادی در تاریخ جهان صنعتی بود که از سال ۱۹۲۹ تا ۱۹۳۹ ادامه یافت.

این رکود پس از سقوط بازار سهام در اکتبر ۱۹۲۹ آغاز شد که وال استریت را به وحشت انداخت و میلیون‌ها سرمایه گذار را از بین برد.

به گزارش «هیستوری»، طی چندین سال بعد، هزینه‌های مصرف‌کننده و سرمایه‌گذاری کاهش یافت و باعث کاهش شدید تولید صنعتی و اشتغال شد، زیرا شرکت‌های در حال ورشکستگی کارگران را اخراج می‌کردند.

در سال ۱۹۳۳، زمانی که رکود بزرگ به پایین‌ترین حد خود رسید، حدود ۱۵ میلیون آمریکایی بیکار بودند و تقریباً نیمی از بانک‌های این کشور ورشکست شده بودند.

چه چیزی باعث رکود بزرگ شد؟

در طول دهه ۱۹۲۰، اقتصاد آمریکا به سرعت گسترش یافت و مجموع ثروت این کشور بین سال‌های ۱۹۲۰ و ۱۹۲۹ بیش از دو برابر شد، دوره‌ای که به آن «دهه‌های خروشان دهه بیست» می‌گویند.

بازار سهام، با مرکزیت بازار بورس نیویورک تحت گسترش سریع قرار گرفت و در آگوست ۱۹۲۹ به اوج خود رسید.

در آن زمان، تولید کاهش یافته و بیکاری افزایش یافته بود و قیمت سهام بسیار بالاتر از ارزش واقعی خود بود.

علاوه بر این، دستمزد‌ها در آن زمان پایین بود، بدهی‌های مصرف کنندگان در حال افزایش بود، بخش کشاورزی اقتصاد به دلیل خشکسالی و کاهش قیمت مواد غذایی با مشکل مواجه بود.

اقتصاد آمریکا در تابستان ۱۹۲۹ وارد یک رکود خفیف شد، زیرا هزینه‌های مصرف کننده کاهش یافت و کالا‌های فروخته نشده روی هم انباشته شدند، که به نوبه خود تولید کارخانه‌ها را کاهش داد.

با این وجود، قیمت سهام به افزایش خود ادامه داد و تا پاییز آن سال به سطوحی رسید که با سود‌های آتی مورد انتظار قابل توجیه نبود.

در ۲۴ اکتبر ۱۹۲۹، زمانی که سرمایه گذاران شروع به فروش انبوه سهام گران قیمت کردند، سرانجام سقوط بازار سهام که برخی از آن بیم داشتند اتفاق افتاد.

رکورد ۱۲.۹ میلیون سهم در آن روز معامله شد که به «پنجشنبه سیاه» معروف است.

پنج روز بعد، در ۲۹ اکتبر یا «سه شنبه سیاه»، پس از موج دیگری از وحشت که وال استریت را فرا گرفت، حدود ۱۶ میلیون سهم معامله شد؛ میلیون‌ها سهم در نهایت ارزش خود را از دست دادند.

تا سال ۱۹۳۰، ۴ میلیون آمریکایی که به دنبال کار بودند، نتوانستند کار پیدا کنند؛ این تعداد در سال ۱۹۳۱ به ۶ میلیون نفر افزایش یافت.

در همین حال، تولید صنعتی آمریکا به نصف کاهش یافته بود. صف‌های نان، غذاخوزی‌ها و افزایش تعداد بی‌خانمان‌ها در شهر‌ها و شهر‌های آمریکا بیشتر و بیشتر رایج شد.

کشاورزان توانایی برداشت محصول خود را نداشتند و مجبور شدند آن‌ها را در مزارع در حال پوسیدگی رها کنند در حالی که مردم در جا‌های دیگر گرسنه بودند.

با این حال، در سال ۱۹۳۲، در حالی که آمریکا در اعماق رکود بزرگ فرو رفته بود و حدود ۱۵ میلیون نفر (بیش از ۲۰ درصد از جمعیت آمریکا در آن زمان) بیکار بودند، فرانکلین دی. روزولت دموکرات در انتخابات ریاست جمهوری پیروز شد.

در روز تحلیف (۴ مارس ۱۹۳۳)، هر ایالت آمریکا دستور داده بود که تمام بانک‌های باقی مانده در پایان موج چهارم هراس بانکی تعطیل شوند و خزانه داری آمریکا پول نقد کافی برای پرداخت به همه کارکنان دولتی را نداشت.

روزولت برای رسیدگی به مشکلات اقتصادی کشورش اقدام فوری انجام داد و ابتدا یک تعطیلات بانکی چهار روزه را اعلام کرد که طی آن همه بانک‌ها تعطیل می‌شوند تا کنگره بتواند اصلاح قانونی را تصویب کند.

در طول ۱۰۰ روز اول ریاست جمهوری روزولت، دولت او قانونی را تصویب کرد که هدف آن تثبیت تولید صنعتی و کشاورزی، ایجاد شغل و تحریک بهبود اقتصادی بود.

یک پنجم همه آمریکایی‌هایی که در طول رکود بزرگ کمک‌های فدرال دریافت می‌کردند سیاه‌پوست بودند که بیشتر آن‌ها در مناطق روستایی جنوب آمریکا زندگی می‌کردند.

اما مزرعه و کار خانگی، دو بخش عمده‌ای که کارگران سیاه‌پوست در آن به کار گرفته می‌شدند، در قانون تامین اجتماعی ۱۹۳۵ گنجانده نشدند، به این معنی که در مواقع عدم اطمینان هیچ شبکه ایمنی برای کمک به آن‌ها وجود نداشت.

از طرفی دیگر، کارفرمایان خصوصی به سادگی می‌توانستند بدون عواقب قانونی به آن‌ها حقوق کمتری پرداخت کنند؛ آن برنامه‌های کمکی که سیاه‌پوستان بر روی کاغذ واجد شرایط دریافت آن بودند، در عمل مملو از تبعیض بود، زیرا همه برنامه‌های کمکی به صورت محلی اجرا می‌شدند.

یک گروه از آمریکایی‌ها بودند که در دوران رکود بزرگ شغل پیدا کردند: زنان.

از سال ۱۹۳۰ تا ۱۹۴۰، تعداد زنان شاغل در آمریکا ۲۴ درصد از ۱۰.۵ میلیون به ۱۳ میلیون افزایش یافت.

اگرچه آن‌ها برای چندین دهه به طور پیوسته وارد نیروی کار شده بودند، اما فشار‌های مالی رکود بزرگ باعث شد که زنان به تعداد بیشتری به دنبال شغل باشند، زیرا نان آوران مرد شغل خود را از دست داده بودند.

با تصمیم روزولت برای حمایت از انگلیس و فرانسه در مبارزه با آلمان و دیگر قدرت‌های محور در جنگ جهانی دوم، تولیدات دفاعی افزایش یافت و مشاغل بیشتر و بیشتری در بخش خصوصی ایجاد کرد.

حمله ژاپنی‌ها به «پرل هاربر» در هاوایی در دسامبر ۱۹۴۱ منجر به ورود آمریکا به جنگ جهانی دوم شد و کارخانه‌های این کشور به حالت تولید کامل بازگشتند.

این موضوع یعنی تولید صنعتی رو به گسترش و همچنین جذب نیرو‌های نظامی گسترده که در سال ۱۹۴۲ آغاز شد، نرخ بیکاری را به زیر سطح قبل از رکود کاهش داد.

رکود بزرگ سرانجام به پایان رسیده بود و آمریکا توجه خود را به درگیری جهانی جنگ جهانی دوم معطوف کرد.